Zdrowiutka Zosia jest jak doskonała maszyneria. Doświadczenie choroby Karolka, żmudnej rehabilitacji, długotrwałych hospitalizacji, wystarczająco przekonały nas, że nie można tak zwyczajnie, bez zachwytu przyjąć fakt, że rodzi się dziecko, jest zdrowe, płacze kiedy chce mu się jeść, spać, rozwija się w sposób przewidywalny czyli prawidłowy. Że to powinno być normą? No powinno. Ale to nie znaczy, że norma nie jest fascynująca, zdumiewająca w perfekcyjnym funkcjonowaniu trybików.
Zosia właśnie weszła w całkowicie właściwą, choć czasami okropnie denerwującą fazę buntu dwulatka. Bywam tą jej fazą wyczerpana i podirytowana. Ale na szczęście nie pozwala mi to przestać zachwycać się cudem jakim jest zdrowie. Pewnie to norma (być powinna) a jednak to zwyczajne zdrowie ja nazwę czymś nadzwyczajnym, cudownym.
Nie kiwnęłam nawet palcem, a któregoś dnia ot tak po prostu Zosia zaczęła przewracać się na brzuszek. Raz spróbowała a potem wpadła w rutynę. Do czasu, kiedy znowu ot tak po prostu zaczęła samodzielnie siadać!
Czasami żartujemy zadając retoryczne pytanie: jak to się dzieje, że nie chodząc na zajęcia do rehabilitantów, nie leżąc długimi miesiącami pod respiratorem, nie truchlejąc na ćwiczeniach terapii karmienia, ona po prostu SAMA zaczęła chodzić, SAMA sobie oddycha, SAMA je i pije.
Mój Boże, czegóż ona jeszcze nie robi:) Tańczy, zaczyna podskakiwać, mówi, słyszy, nasłuchuje, stoi na jednej nodze, podśpiewuje, naciąga na siebie kołderkę kiedy jej chłodno, próbuje sama się ubrać, wie kiedy się o niej mówi, rysuje kredą po chodnikach, potrafi się przywitać, powiedzieć "cześć", przebić piątkę i zrobić żółwika.
Zdrowe dziecko jest CUDEM!
Na koniec historyjka z przedszkola w którym prowadziłam katechezę metodą Montessori. Spośród wielu ilustracji dzieci miały wybrać te, które przedstawiają dzieła Boga i te które przedstawiają wytwory człowieka. Wybierały, przekładały i uzasadniały swoje wybory. Michał miał zebrę. Na pytanie czyje to dzieło odpowiedział : Boga. Na pytanie dlaczego tak uważa, odpowiedział na jednym wydechu z niezmącona pewnością: Ponieważ jest to samonapędzająca się maszyneria!
 |
| Nasza samonapędzająca się maszyneria. Młodsza od tej i samonapędzającej się i nierzadko samonaprawiającej się maszynerii:) |
Pierwsza przygoda z farbami
Wieczorne pralinki
Ja jestem jego siostrą a on jest moim bratem...
Karol: "mama!", Zosia: "sama!"- czyli piękne zakończenie dnia
Pierwszy głowonóg Zosi!
Scenka z życia - dla koneserów i wielbicieli Jarmuscha.
Wieczorne pralinki
Ja jestem jego siostrą a on jest moim bratem...
Karol: "mama!", Zosia: "sama!"- czyli piękne zakończenie dnia
Pierwszy głowonóg Zosi!
Scenka z życia - dla koneserów i wielbicieli Jarmuscha.
4 komentarze:
Aneczko, mam te same odczucia i pytania... zdrowe dziecko jest takim swoistym irytującym i niestety często wkurzającym cudem. Ale nie myśl sobie, że ten bunt dwulatka przeminie... potem będzie to bunt trzylatka, pięciolatka, potem się na jakiś czas przyzwyczaisz, a potem znowu nazwiesz to buntem... nastolatka
i niechaj tak będzie:)
Myslę, że tylko rodzic chorego dziecka może docenić cud jakim jest zdrowe dziecko. Kiedy cieszy absolutnie każdy przejaw "zwyczajności".
Nie zaprzeczę, nie zaprzeczę:) Również i dla tego powodu nazywamy Karolka błogosławieństwem: chyba z nim bardziej doceniamy zwyczajność, niz gdybysmy go nie mieli.
Prześlij komentarz