Dziś Karolek ma 6 lat, a jego siostrzyczka 2. Ale to ona, choć młodsza, jest bardziej samodzielna, rozumie i wykonuje wydane przez nas polecenia. Jej dwuletnie życie to pasmo zwyczajnych cudów zdrowo rozwijającego się dziecka. Oczywiście do tego dochodzą wyjątkowe, Zosiowe, genialne, niesamowite osiągnięcia widziane oczami ślepych z miłości rodziców.

Pierwsze dwa lata życia Karolka to pasmo nadzwyczajnych, zdumiewających (nas, rodziców i personel medyczny) cudów; rzeczy które nie powinny się zdarzyć; woli życia wbrew powadze stwierdzeń "stan krytyczny", "stan ciężki, ale stabilny". Oczywiście do tego dochodzą te wyjątkowe, Karolkowe, genialne, niesamowite osiągnięcia widziane oczami ślepych z miłości rodziców:)

6 lat życia Karola  to kilkanaście hospitalizacji, kilka poważnych operacji, ciągła rehabilitacja.

Porównywanie Zosi i Karola jest niesprawiedliwe. Krzywdzące i dla niej i dla niego. Wiem, że wielu ludzi patrząc na Karolka myśli: "Tak mało umie. Jest taki niesamodzielny, nie potrafi tego czy tamtego". Tys prowda, ale ponieważ nie cała prowda, to gówno prowda! Wiedzą o tym ci, którzy towarzyszyli nam od pierwszych dni jego życia, i ci, których Los zesłał nam później, kiedy Karol był już w domu na sprzęcie, a którzy wspierali nas miesiącami, latami. Oni pamiętają ogromną wojnę stoczoną przez tego małego człowieka, wojnę z góry skazaną na klęskę. Ale nie z Góry, jak się potem okazało! Góra chciała inaczej! Nawiasem mówiąc, Góra lubuje się w takich potyczkach z góry skazanych na niepowodzenie. I Góra zawsze jest górą, nikt nie wie jak, ale zawsze wygrywaJ

Zosieńkę porównywanie z Karolkiem krzywdzi, bo każe jej być opiekuńczą siostrą, bardziej odpowiedzialną niż rówieśnicy, bardziej uważną, a to zmusza do większych wyrzeczeń i wyrozumiałości. A ona jest po prostu małą dziewczynką.

Z takimi problemami też się mocujemy na co dzień. I nie chcemy patrzeć na Karolka oczami frustratów : gdyby był zdrowy, to umiałbby już to i tamto. Nie chcemy też wmawiać Zosi, że musi być „mądrą dziewczynką”, bo ma chorego braciszka, który potrzebuje jej pomocy.

Najfajniejsze jest to, że ona jest mądrą dziewczynką
sama z siebieJ Chce nas naśladować, a troszczenie się o braciszka, okazywanie mu czułości jest dla niej świetną zabawą. Nie przyszłoby nam przecież do głowy, żeby uczyć niespełna dwuletnią dziewczynkę zakładania starszemu bratu maseczki do inhalacji, włączania inhalatora, karmienia go, odkażania gastrostomii a potem zakładania opatrunku, rozbierania małego po przyjściu z przedszkola, rozkładania przed nim zadań logopedycznych i przeprowadzania ćwiczeń, uczenia samogłosek, mycia w czasie kąpieli. Zosia wszystko to robi. Z wdziękiem, nieporadną troskliwością i  radością małego odkrywcy.

Kiedy Karol jest w przedszkolu, Zosia chodzi po domu i powtarza "Nie ma Kaku, nie ma". Ożywia się słysząc domofon i wykrzykuje "Kaku, Kaku". Zosia bardzo chce, żeby Karol się z nią bawił. Wkłada mu do rączek różne zabawki, klocki, a Karolek - ku jej zdumieniu - wyrzuca je za siebie. Któregoś dnia Zosia prosiła, żebym zbudowała dla niej mały i duży domek. Miała tam mieszkać mama i Zosia (była nią brzuchata figurka Obelixa). Karolek się temu przyglądał. Bardzo mu się podobały domki, co wyraźnie zaniepokoiło Zosię. "Kaku, nie, dom Zosi! Nie Kaku, nie!".Co znaczyło dokładnie tyle, żeby Karolek ani nie dotykał, ani nie patrzył na jej klocki.
Oczywiście Karolek nic sobie z tego nie robił. Zbudowałam więc i dla niego domki z klocków. Każde z nich miało teraz swoje domki i bawiło się nimi według własnego uznania: Zosia rozwijała fabułę szczęśliwego domu zamieszkałego przez mamę i Zosię-Obelixa, a Karolek rozniósł swój domek kilkoma ruchami. Kiedy Zosia snuje fabuły zabaw, bardzo nie lubi, kiedy ktoś, w tym Karol, w nie ingeruje. Wymyśla też takie zabawy, w których brat ma swoja rolę. Jest np. współbiesiadnikiem przy suto zastawionym stole dla lalek, misiów i Karolka. Albo kiedy układa rączką braciszka układanki. Kiedy Karol płacze z jakiegoś powodu, siostrzyczka przynosi mu misie albo książki i "czyta" je. Kiedy w pomieszczeniu jest więcej osób i panuje harmider, a Karolek ze swej natury ginie gdzieś w tym tłumie, to właśnie Zosia najczęściej głośno przypomina  o jego istnieniu. Przytula go, całuje, zaniesie ciastko, albo zabierze zabawkę , która "nie może" się bawić:) Rano wita braciszka, mówiąc "cześć Kaku" i dajac mu buziaka (za którym Karol średnio przepada) i to samo na wieczór. Kiedy modlimy się przed snem, Zosia sumiennie wymienia wszystkich członków rodziny (z Kaku na czele), naszych przyjaciół i znajomych. 

Wiele razy zauważyliśmy, że Karolek wyraźnie cieszy się z obecności Zosi. Kiedy przychodzi z przedszkola, rozgląda się za nią. Z cierpliwością, czasem z uśmiechem, a czasem pomrukiem niezadowolenia przyjmuje zabawy, w jakie Zosia go pakuje. Był czas, kiedy Karol wyraźnie protestował, gdy Zosię wyjmowaliśmy z kąpieli, a on jeszcze w niej zostawał. 

Dobrze, że mają siebie. Dobrze, że ich mamy:)