Mam piękne wspomnienia z podstawówki. To była niewielka szkoła w małej miejscowości. Liczyła chyba maksymalnie 150 uczniów. Dopóki nie rozpoczęłam nauki w liceum, nie miałam nawet pojęcia, że może być więcej niż jedna klasa na tym samym poziomie, tzn. A,B,C itd. Nasza klasa była jedną z najliczniejszych, bo liczyła ok. 25 osób. Były też takie po 8 czy kilkanaście osób. Kiedy zdarzały się przerwy w dostawie prądu ( a nie należało to do rzadkości) pani woźna dzwoniła na przerwy i lekcje ręcznym dzwonkiem. Zimą mieliśmy rasową ślizgawkę Dyrektor wylewał wodę na boisko, a my nie mogliśmy się doczekać kiedy ślizgawka będzie gotowa. A na wuefie zjeżdżaliśmy na sankach z górki przy szkole. Sanki oczywiście były na stanie szkoły.



Mieliśmy przyszkolny ogródek. W ramach godziny wychowawczej, czy biologii przekopywaliśmy i plewiliśmy grządki. Któregos wiosennego dnia w czasie prac ogródkowych, kolega zawiesił dżdżownicę na szelce moich spodni. Darłam się wniebogłosy, że K. straszy mnie glizdą. Nasza Pani zawyrokowała: K. miał dostać dwóje z zachowania, a ja dwóję z biologii, bo to nie jest glista tylko dżdżownica :)
A na każdej przerwie bawilismy sie w kółku. Mieliśmy niewyczerpany repertuar zabaw. A kiedy zabawa w kółku była juz obciachem, bawiliśmy sie w zakute samoloty. Zawsze znalazł się ktoś, kto podnosił w górę rękę w kształcie daszka i wrzeszczał na całe boisko: kto sie bawi w zakute samoloty, ten palec pod budke bo za minutkę budka się zamyka na złotego byka. Cyk, cyk , cyk na złoty kluczyk! Zazwyczaj budka miała trudności z zamknięciem się z powodu mnogości chętnych palców do zabawy. Zakute samoloty to taki berek z rozłożonymi rękami. Kto został "zakuty " przez wolny samolot, których mogło byc kilka, ten stał z rozłożonymi rękami jęcząc do sprzymierzonego wolnego samolotu: rozkuj mnie, rozkuj! Podstawówka była boska!
Od IV klasy mieliśmy cudną wychowawczynię ( ta od dwói za glistę/glizdę). Chciała z nami rozmawiać, była bardzo przyjazna. I uczyła nas m.in. biologii. Mieliśmy w klasie rybki i chomika. Z rybkami  bezduszny los złączył mnie bardziej niz innych w klasie. Ponieważ miałam  po drodze sklep zoologiczny, do mnie należało kupowanie rybkom pokarmu. Pół biedy, jeśli chodziło o suchy pokarm. Wprawdzie śmierdzący, ale kto mi kazał to wąchać. Najgorszy jednak był pokarm żywy. Żywy pokarm był żywy. I może nawet nie śmierdział jak ten martwy, ale żył! I to było w nim najochydniejsze. Ale teraz jest to cudowne wspomnienie z dzieciństwa:)
Koło szkoły była piekarnia. A przed piekarnią sklep. Często zdarzało się, że kończyliśmy lekcje w czasie, kiedy świeżutki chleb w białych skrzynkach, piekarze w białych umączonych ubraniach, przenosili do sklepu. W całej okolicy roznosił sie taki zapach...!Eh... Nieopodal szkoły był przystanek. Ale zanim tam dotarliśmy, najpierw wchodziliśmy do sklepu. Na oranżadę w proszku, opłatkowe wafle czy słodkie lody. A kiedy właśnie do sklepu przyniesiono świeżutkie bochenki chleba, ktoś z nas przed sklepem wołał do pozostałych: Kto zrzuca się na ćwiartkę?!  Chwilę potem na przystanku staliśmy w małych grupkach. Skupieni wokół cudownej, świeżutkiej, chrupiącej ćwiartki, w którą zainwestowaliśmy nasze zaskórniaki.
Dzisiaj żadna ćwiartka już tak nie smakuje.
I niestety, mało która szkoła jeszcze tak wygląda. Mała, przyjazna dziecku. To się nie opłaca...