Dlatego uświadomiłam sobie, że Karol jest dzieckiem tajemniczym. Ta tajemniczość nie bierze się jednak stąd, że nasz synek ukrywa pragnienia, emocje, czy cechy charakteru, a raczej jest wynikiem sposobu, w jaki postrzega je (a właściwie ich nie dostrzega) otoczenie. Bo skoro wyrażanie samego siebie jest utrudnione przez nie-mówienie i ograniczone poruszanie się, to trudno jest dostrzec i odczytać w jego grymasie, w jego mimice, ruchach rączki, spojrzeniu, tysiącu rodzajów uśmiechu, czy prostej wokalizacji to, co faktycznie one znaczyły. Dlatego, żeby lepiej poznać Karolka, trzeba poświęcić mu sporo uwagi i wejść z nim w "dialog". Bo to jest możliwe:)! I fascynujące!

Jakie myśli kłębią się pod burzą loków w jego małej główce? Tego nie wiemy i pewnie długo wiedzieć nie będziemy. Kiedyś, zanim dostał implant ślimakowy, były to zapewne obrazy, bo przecież przez pierwsze 4 lata życia nie miał w głowie ani jednego słowa, ani jednego pojęcia. Trudno nam to sobie wyobrazić. Te kłębiące się myśli i nastroje, często nadają małej buzi wyraz zadumy.

W wodzie czuje się jak Mały Kaszalot Bu:)

Można powiedzieć o Karolu, że jest dzieckiem refleksyjnym, a jednocześnie pogodnym- w jego przypadku, szczęśliwie jedno nie wyklucza drugiego:). Jest cierpliwy i wytrzymały na różne niedogodności i przykre czynności. Ale i jego cierpliwość ma swoje granice. Kiedy, na przykład, chce jeść i już widzi jedzenie, ale jeszcze go nie może skosztować, mocno tupie nóżkami, ze złością zrzuca procesor mowy i płacze z niezadowolenia. Złości się też, kiedy wie, że wychodzimy na spacer, a nagle coś nas jeszcze zatrzymuje w domu; i wtedy, kiedy spacer w jego przekonaniu był za krótki; i jeszcze wtedy, kiedy bardzo chce być na rękach, a już nie jest, albo w końcu, kiedy Zosia zabierze mu zabawkę, którą właśnie się bawił.Wtedy nawet mała siostrzyczka może oberwać od starszego brata. 

Wbrew temu, co mogłyby sugerować zdjęcia, Karol nie przepada ani za malowaniem...

...ani za babraniem się w dziwnych masach. Nawet jeśli po wypieczeniu są pyszne.

Zachwyca i całkowicie pochłania Karolka przebywanie na łódce, kajaku, w helikopterze, samolocie, za kierownicą koparki, czy 20 metrów nad ziemią na podnośniku budowlanym (bo i takie przyjemności go spotykały np. na placu budowy centrum Kopernik )ale równie mocno potrafi go zezłościć opuszczenie tych pojazdów. Wtedy już nie jest taki milutki:) Nie lubi zbyt mocnego światła, pizzy i kiełbasy. Zdenerwowaniem reaguje na gabinety lekarskie i sale szpitalno-przychodniane. Ale zupełnie nie martwi go widok lekarza, pielęgniarki czy choćby grupki adeptów sztuki lekarskiej, którzy wykorzystując okazję, że na oddziale pojawił się ciekawy przypadek, obracają Karola na boki, ugniatają brzuszek, podążają palcem po kolejnych bliznach jak po mapie Przylądka Dobrej Nadziei. Przeciwnie - nasz synek lubi ludzi (choć często można odnieść wrażenie, że ich obecność go nie obchodzi), a już szczególnie takich, którzy choć na moment pozwolą mu pobawić się stetoskopem! 

Bardzo lubi oglądać książeczki. Woli, kiedy ktoś mu opowiada niż czyta:)

 Uwielbia głośniejsze dźwięki, spacery, zwierzęta, samochody, najróżniejsze maszyny, urządzenia domowe. Bardzo lubi bawić się odkurzaczem i siedzieć na pralce, kiedy pranie jest wirowane. Lubi słuchać muzyki i czuć ją, kiedy ktoś gra na jakimś instrumencie; lubi się kąpać i pryskać wodą dookoła; uwielbia podróżować. Bardzo lubi sery i czerwony barszcz i zupełnie nie grymasi na smak gorzkich leków. Przeciwnie: słodkie syropy czasami wykrzywiają mu buzie w grymasie niezadowolenia.

Pełne zadowolenie: przy tysiącu obrotach!

 W spotkaniach z ludźmi Karolek nie wykazuje za dużej inicjatywy. Ale często wiele może stracić ten, kto spasuje zbyt szybko, bo choć Karol sam raczej nie będzie zabiegał o jego zainteresowanie ( nie dotyczy to osób ze stetoskopami czy innymi ciekawymi urządzeniami), to jednak serdecznie nagrodzi tego, kto mu je okaże. Jedna z pań w przedszkolu wita się z Karolkiem, przytulając swoje czoło do jego czoła. Gdybyście widzieli jego rozpromieniona buzię! I w takim uścisku trwają przez czas jakiś, bo Karolkowi nigdzie się nie spieszy. Uśmiecha się wtedy jednym z wielu rodzajów uśmiechów: długim sznureczkiem, radosnymi oczami utkwionymi w tą panią. Podobnie z podaniem dłoni na przywitanie czy pożegnanie. Właściwie nigdy sam nie wyciągnie pierwszy ręki, ale kiedy już ktoś weźmie jego rączkę i popatrzy mu w oczy, to mała buzia nie ukrywa zadowolenia.

Kopernik spełnił jego marzenie :) . zdjęcie z arch. Gazety Wyborczej

 Karol bardzo lubi oglądać zdjęcia i filmy z wydarzeń, w których brał udział. Często reaguje na nie bardzo żywiołowo, klaszcząc i entuzjastycznie "komentując". Często zdarza się, że kiedy bawi się w drugim pokoju ukochanymi autami, pociągami czy samolotem, to nie wiedzieć kiedy, w swoim niespiesznym, karolkowym tempie, przesuwając się na pupie, zjawia się przy nas i po prostu jest sobie z nami, nie domagając się uwagi. Ale właśnie w takich chwilach poświęcona mu uwaga nagrodzona zostanie uśmiechem, gestem, zaangażowaniem w zaproponowaną mu zabawę. Bywa też, że zjawia się obok któregoś z nas i ciągnąc go za nogawki, prosi, żeby wziąć go na ręce. To jednak, w porównaniu z Zosią, nie zdarza się zbyt często. My przynajmniej chcielibyśmy częściej, bo to bardzo miłe.

Cieszy nas, kiedy Karol żywo reaguje na swoje wspomnienia.

Karol jest cudownym towarzyszem podróży!

W tamtą podróż musieliśmy jeszcze zabrać respirator, ssak i pulsoksymetr. Na ślubie, na który jechaliśmy,  zebrał tyle samo życzeń i zachwytów, co młoda para. Wiele z nich już się spełniło.