Wiosna, moja najukochańsza pora roku ( dla której synonimem mogłaby być witalność, zapał, energiczność czy radość) zawsze najpierw objawia mi się frustracją marcową. Od dwóch lat obiecuję sobie nie nabrać się na to i już od stycznia oswajam głowę i chłodzę emocje faktami. A fakty są takie, że wiosna nie przychodzi (i zostaje) 21 marca, tylko w połowie kwietnia. I nigdy nie chce inaczej. Tęsknię wszystkim czym jestem za wiosną tak bardzo, że każdy jej marcowy przejaw przewracał mi w głowie. A potem każdy śnieg z deszczem, i konieczność założenia tego samego szalika o którym chciałam zapomnieć już dwa dni wcześniej niebezpiecznie naruszają granice mojej wytrzymałości. I wytrzymałości moich najbliższych. Bo chciałabym, ale mi się nie chce a nie rzadko też i nie mogę w sensie nie mogę odszukać w sobie mocy, do zrobienia czegoś pożytecznego, dobrego, twórczego itd. I tak czułenko z frywolitkami pokrywa się kurzem, 20 kg gliny wysycha, lista spraw do załatwienia mierzi bo rośnie, do fryzjera za duże zaspy a po drodze na spotkanie z kimś miłym za duży wiatr, więc się nie ruszam z miejsca.
Owszem zrobiłam kilka rzeczy udowadniających otoczeniu a nawet samej sobie, że jednak żyję ( a nie tylko wegetuję). Odwiedziłam studio fotograficzne dobrego znajomego i skorzystałam z konsultacji (choć brnąc przez śniegi dosłowne i w przenośni spóźniłam się godzinę), w miarę sprawnie załatwiłam sprawy związane z zbiórką 1% dla Karolka i jestem w trakcie organizowania charytatywnej aukcji na allegro na jego rehabilitację, wzięłam udział w wielu konkursach z czego wygrałam cztery, zmieniłam wystrój na parapetach, zrobiłam kilka słoików dżemy dyniowo-pomarańczowego po którym już umyłam słoiki. Teraz słoiki czekają na truskawki. Aha, no i robię prawo jazdy:)
No i piszę takiego posta-katharsis a nuż mi się polepszy i w końcu się wezmę. A wiosnę powitam z robotą w rękach. Ależ Z. by się cieszył:) Wrzucę, a może raczej wyrzucę w świat jeszcze kilka zasiedziałych w komputerze zdjęć zimowych. Bo może już jutro będzie wiosna i na śnieżne zdjęcia (nareszcie) będzie za późno...
 |
| Śladu po niej niech nie będzie... |
0 komentarze:
Prześlij komentarz