Jacek Yerka, Cztery pory roku www.yerkaland.com Dla moich dzieci oprócz dziękuję:)

Było to tak:
Rzecz się działa w kuchni. Biernie asystowałam Zosi w jej montessorwych zabawach. Przelewała z kubeczka do kubeczka. Wiedziałam, że Karolek przyjechał właśnie za mną na swoim jeździku.  Wcześniej dałam mu kanapkę, którą z właściwym sobie spokojem jadł i jadł i jadł i jadł. No więc tak stoję przy tej Zosi i słyszę karolkowe dwukrotne kwękolenie bezwyrazowe. Nie odwracałam się, bo właściwie nie było powodu. Powód miał nastąpić za sekundę. "Mama!".Odwróciłam się, bo mnie dziecko zawołało:) I zobaczyłam, jak mój kochany syn wyciąga rękę w moim kierunku i podaje mi kanapkę, której już nie chce. Przepiękne intencjonalne działanie! Coś takiego zrobił pierwszy raz! Był trochę zniecierpliwiony, że nie reaguje na to co do mnie mówi a raczej kwęka, no to POWIEDZIAŁ - ćwiczone od 2 lat, z mozołem i graniczną determinacją- "mama!". Cała scena była tak piękna!

Wiecie co przyszło mi do głowy, zaraz po tym jak zrobiło mi się ciepło (dosłownie!) gdzieś w okolicy serca?! Pomyślałam " Boże, zareagował jak najzdrowsze dziecko...". Brr! Ciarki mi przeszły po plecach.
Teraz będzie zdanie do tych, którzy zastanawiają się czy warto jeszcze ćwiczy z dzieckiem, choć od wielu miesięcy nie ma efektów? Warto! Z nadzieją w sercu ale świadomością w głowie, że wcale te ćwiczenia nie muszą przynieść oczekiwanego efektu. To pozwala na chłodną regularność w ćwiczeniach a jednocześnie ratuje przed frustracją.
Chwilę po tym Karolowym show, swój występ zaczęła druga gwiazda. Weszłam do pokoju, wywróciłam oczami na widok rozrzuconych klocków i książeczek. "Ale bałagan!" powiedziałam zgodnie z prawdą. Przybiegła Zosia, rzuciła okiem (w których jak twierdzi rozbrajająco, ma niebo) i przyznała mi rację. Wytłumaczyłam jej, ze teraz książeczki i klocki musza iść spać ( na swoje miejsce) a potem Zosia pójdzie spać. Że mama położy książeczki na półkę a Zosia wszystkie klocki do pudła. Zosia powiedziała "sama!" i z zapałem zaczęła wrzucać klocek za klockiem do pudełka. Czasami wyobrażenie jakiejś wieży wyrwało ją z tej pracy i zaczęła składać klocki,ale gdy tylko składała dwa pierwsze, wchodziłam do akcji, mówiłam , że klocki chcą już spać. Zosia ku mej radości i zadowoleniu kontynuowała swoją pracę.
To wydarzenie też było niesamowite, bo od niecałych dwóch tygodni systematycznie i wg planu poskramiamy bunt naszej dwulatki. A sprzątanie pokoju było w priorytetach:) Od kilku dni idzie je to coraz lepiej, ale dzisiaj to był majstersztyk! No i z siebie też jestem zadowolona;) A ten cudowny plan napoleoński podaje jak na tacy Tracy Hogg w swojej książce "Zaklinaczka dzieci", dla której mottem jest zdanie Petera Roseggera Dziecko jest księgą, którą powinniśmy czytać i w której powinniśmy pisać. Wydana w Polsce w 2007 przez wydawnictwo Helion. Polecam! Mnie ta książka pomogła w kilku sprawach. Odstawienie Zosi od piersi, nauka samodzielnego jedzenia, nauczenie Zosi spania w swoim łóżeczku ( tak spała od razy, gdy wróciliśmy z nią ze szpitala), wyregulowanie rytmu dnia i nocy, no i teraz, po dłuższej przerwie wracam do niej by poskromić dwulatkę:) Widać, to działa!