Między kamyki wtykam słowa do Niego, mówię o tym jak jest i czuję jakby ktoś te kamyki ze mnie zdjął. I dał poczuć, że TERAZ to JESTEM TUTAJ. A w tym samym momencie Z. szeptem mi do ucha, że coś niesamowitego mu się stało, że jest mu lżej, że dobrze mu tutaj. Ks. Piotr i pani Gosia jak w ubiegłych latach tak i teraz, tutaj zaplanowali ten dzień. Sanktuaria, sanktuaria. W sondzie ulicznej odpowiedziałabym, że kojarzą mi się z dewocjonaliami ( niezapomniane Lourdes, ajajaj!), tłumem, tabliczkami z zakazem fotografowania i chodzenia w krótkich spodenkach. I autokarami na parkingach. Ale mam takie trzy wspomnienia z trzech sanktuariów: przychodzę bez natchnienia, a wychodzić mi się stamtąd nie chce. Tak było pewnego lata w Leśniowie, kilka lat wcześniej w Kalwarii a teraz w Czernej. Nie, nie, to nie są magiczne miejsca. Nie czułam się w nich ani oczarowana, ani zaczarowana, ani podekscytowana tajemniczością ble, ble, ble. Po prostu czuję, yyyy, no nie wiem jak to napisać. czuję, że tego nie muszę tłumaczyć, ani tłumaczy się z tego:) Dobrze.  Właściwie wczoraj też tak było.

w starym muzeum misyjnym