Najmłodsza w grupie i niewiele większa od gołębia. Kreciku, pilnuj Zosi w tym przedszkolu:)

Zosia zakwalifikowała się do przedszkola samorządowego. Pewnie będzie najmłodsza w grupie. Raczej mało prawdopodobne jest to, żeby znalazł się ktoś młodszy od niej. Wypełniając wniosek w przedszkolu, pani przedszkolanka (okropnie to brzmi. Czuć placówką) zdziwiła się, że chcę oddać Zosię "tylko" do 5 godzin dziennie. Grupa liczy sobie 24 dzieci. Dużo za dużo u licha! Zupełnie nie widzę sensu w tym, żeby miała wyrabiać etat w placówce. Eh, tryskam radością, prawda?:/
Nie no, cieszę się, jasne, że się cieszę. Z miejscami w przedszkolach krakowskich ciągle krucho.
Zosia "dostała punkty" za niepełnosprawnego braciszka. Kosmos jakiś! W dodatku zamykają kolejne przedszkola. Cięcie kosztów, szukanie oszczędności. Miastu nie opłaca się tworzyć małe grupy przyjazne maluchom. Więc zgodnie z literą prawa liczba dzieci nie przekracza 24 osób. Tak w jedną jak i w drugą stronę.
No i chyba o tą liczbę dzieci w grupie najbardziej mi chodzi. Do leżakowania się nie czepiam, bo Zosia na leżakowanie w przedszkolu nie będzie zostawać. Bardzo mi zależy na spotkaniach Zosi z dziećmi. Znalazłam dla niej fajne zajęcia w Artystycznym Klubie Malucha. W malutkich grupach:) Jeszcze nie była na nich, ale z przyjemnością ją na nie zaprowadzę. W moim zamyśle miałoby to być takim płynnym przejściem do przedszkola. Karol poszedł do przedszkola w wieku trzech lat, wcześniej miał zajęcia w ramach wczesnej interwencji. Miał wtedy dwa latka. Ale to zupełnie inna bajka. Karolka przedszkole jest elitarne:) Jak kto nie w temacie, to w pejoratywnym znaczeniu powie:"specjalne". A tymczasem oddając Karolka do jego przedszkola ani przez chwilę się nie bałam, a na wieść ,że jest dla nas w nim miejsce cieszyliśmy się bardzo:) Indywidualne podejście do każdego dziecka, 5 dzieci w grupie i 3 panie. Teraz czekamy na wieści o wynikach rekrutacji do specjalnej-bo-elitarnej szkoły Karolka. Jak się dostanie to będzie radość!:)
Tymczasem w szkolnictwie masowym ( w tym w przedszkolach), chyba tylko omyłkowo zwanym normalnym - masówa!

Mam nadzieję, że trafimy na panie z właściwą dozą rozsądku,  które nie zabronią Zosi czytać. Bo jeśli nie, to zacznę tłumaczyć Zosi co to jest anarchia i w czym tkwi jej lepszość od systemu:)

Jeśli ktoś pyta, dlaczego ją zapisałam skoro teraz marudzę, to już odpowiadam: po pierwsze z powodów organizacyjnych i logistycznych naszej rodziny:) Po drugie: uznaliśmy, że Zosia potrzebuje kontaktów z dziećmi, więc te trzy, cztery czy pięć godzin w przedszkolu może być niezłym rozwiązaniem.A po trzecie: kasa. Kluby malucha są super, (przynajmniej ten nasz) ale sporo kosztują.
Zajęcia rozwojowe z przyjemnością serwujemy jej sami. Najrozmaitsze rehabilitacje Karola to kopalnia pomysłów na zajęcia logopedyczne, językowe, artystyczne, muzyczne itd. Chęci raczej tez mi nie brakuje. Poza tym traktujemy to trochę jako sprawdzian i odpowiedz na pytanie czy będziemy w stanie za te trzy lata wejść w Edukację Domową z Zosią. Póki co, po zwerbalizowaniu mojego matczynego problemu, żeby nie grzeszyć czarną niewdzięcznością dla systemu rekrutacyjnego, przemilczę moją niechęć do systemu szkolnictwa w Polsce i przyznam pokornie, że i taka placówka z pewnością ma wiele plusów o których matce Zosi się nie śniło. Ani żadnemu innemu filozofowi:)
Z wiarą w miłe zaskoczenie 1 września, pozdrawiam wszystkich, mniej lub bardziej szczęśliwych rodziców przedszkolaków:) Żółwik!