Wyrazy wdzięczności

Oglądałam zdjęcia wakacyjne dorosłych już prawie chłopców niepełnosprawnych intelektualnie i fizycznie. Mieszkańcy Domu Pomocy Społecznej. Taki nasz Karolek za kilka lat... Z jednym wyjątkiem. Jeśli tylko lata będą mijały a nie my, to duży Karol na wakacje   będzie wyjeżdżał z mama i tatą.
I poczułam naraz taką ogromną radość i wdzięczność, że ten chłopczyk pszenicznowłosy ma mamę i tatę, którzy go kochają.. Ma swoje własne, prywatne siostry, które naprawdę go lubią. Jest ich bratem. Ma swój dom. Ma swoje w nim ulubione kąty i zabawy. Że jego rodzice wiedzą co lubi jeść, jak lubi spędzać czas, jakie widoki i dźwięki go cieszą. I to mu dają. Ma kolory w których ładnie wygląda i w takich się nosi. Jego niepełnosprawność jest jego ale nie jest nim. On to Karol - chłopiec, który ma swoje ważne miejsce na świecie. Swój ciepły dom. Miłość.
I to właśnie my możemy z nim być. Któregoś dnia okazało się, że to właśnie ja mogę być jego mamą. Nasz dobroczyńca:) Daje nam coś,  za co ludzie płacą grubą kasę. Coach bez maniery i kasy fiskalnej z dystansem i uczciwością bycia sobą.

Karol. Jestem mamą Karola. Tęsknię za nim, bo jeszcze nie wrócili z tatą i siostrzyczką z turnusu hipoterapeutycznego. Posprzątałam i wszystko jest na swoim miejscu, nikt nie rozrzuca przedmiotów po całym domu, jest cicho - tak jak lubię - bo nikt nie krzyczy z radości, nie prucha z radości ani do znudzenia nie klaszcze z radości w rączki. Nikt nie ściąga z rozbawieniem narzuty z łózka nic nie robiąc sobie z refrenu "Karol, zostaw to!". I śpię sobie błogo do siódmej ( bo Zosia budzi się jeszcze później)a rano spożywam spokojne, kulturalne śniadanie przy stole jak w czasopismach wnętrzarskich czy instagramie znajomych. I tak spożywam, spożywam i nie muszę być czujną, czy już dorobić złożoną kanapkę a może wyplątać umaśloną rączkę z loków. No i fajne to, ale kiedy oglądam jego zdjęcia to bardzo, bardzo mi się tęskni. Jak wrócą, to znowu dotknę jego policzka, które jest jak delikatna skóra salamandry ( są identyczne - sprawdzałam). I znowu nacieszę oczy nowością tego lata - piegami na jego lewym policzku. A może ma jakieś nowe jeszcze. Skarpetki będzie zakładał. Jak on zabawnie i mądrze to robi. Kręci stópką i sprytnie naciąga jedną a na nią drugą a na druga trzecia skarpetkę. Jak wrócą to na kolację zjem z synkiem śledziki po giżycku albo w śmietanie z jabłuszkiem i szczypiorkiem. Bo tylko my w całym domu tak sobie te śledziki jadamy.   

Tak bardzo nie chciałabym, żeby kiedyś został bez nas...
Smutna myśl, że my moglibyśmy kiedyś zostać bez niego...